Projekty

Bartek: Piyknie wos witomy! Przyjechali my ze szkoły podstawowej we Frydku imienia Stanisława Hadyny i chcymy wom łopowiedzieć, jak my w szkole celebrujemy naszego patrona. Ale… ale…, Oliwka, czy my jakoś szczególnie celebrujemy profesora Hadynę? Jakoś niy mogą se nic przypomnieć, może ty coś pamiyntosz?

Oliwia: No wiysz, Bartek, musza pomyśleć. No tak, ale momy skleroza! Przecież teroz w szkole obchodzimy Tydziyń Patrona. W poniedziałek się łon zaczoł uroczystym apelem, a potym bez całko godzina wszyscy uczniowie śpiywali pieśniczki Stanisława Hadyny, kierych nauczyła nos nasza pani na lekcjach muzyki. Trzeba przyznać, że dali my niyzły koncert, ciekawe, co na to pedziołby profesor Hadyna?

B: Pewnikiem by mu się podobało! O naszym patronie godomy na lekcjach już łod początku roku szkolnego – na lecjach wychowawczych we wszystkich klasach przypomnieliśmy se jego sylwetka, jego życi i działalność. Tak jest zresztą kożdego roku.

O: Mosz racja. Pamiyntom, że w zeszłym roku na tako lekcja robiłach prezyntacja, kiero bardzo się podobała. Tyż na lekcjach polskigo czytali my opowiadani Stanisława Hadyny „Wioska jedyna na świecie” ło Karpętnej, kaj profesor się urodził.

B: Jak już ło tym godosz, to musza wspomnieć, że kółko teatralne w naszej szkole przygotowuje przedstawienie ło małym Stasiu Hadynie i jego dzieciństwie, właśnie w Karpętnej. Mom nadzieja, że wszystko piyknie się udo. Znom Pawła z piątej klasy, kiery bydzie groł małego Stasia – bardzo się stresuje, czy udo mu się dobrze zagrać ta rola.

O: A jeszcze mi się przypomniało, że w naszej szkole organizowane są różne konkursy dotyczące naszego patrona. W tym roku chyntni mogą zrobić lapbooka (taki nowe, śmiyszne słowo – wiysz), a dwa lat tymu pisali my wiersze poświyncone Stanisławowi Hadynie. Wygrała Natalia, posłuchej, jaki piykny wiersz napisała:

Wirują, wirują bez końca

Kręcą się, kręcą jak karuzele

Barwy tryskają radością

Łączą się z sobą jak przyjaciele.

Nucą, wciąż nucą melodyjnie

Śpiewają, śpiewają niczym ptaki

Nuty powiewają na wietrze 

Rytm wciąż pląta ich szlaki.

Przestają, tak nagle przestają,

Cichnie piękna muzyka,

Mrok otacza postacie,

Ciemność światło połyka.

Lecz nadal, nadal ktoś czuwa

To Stanisław Hadyna-człowiek wielki

l choć muzyka ucichła

On ciągle słyszy melodię tej piosenki.

B: A zapomnieli my jeszcze o piyknej tradycji naszej szkoły, kiero kultywujemy od downa. Co roku 25 września, w dziyń urodzin naszego patrona, któroś klasa jedzie na wycieczka do Wisły i tam idzie na cmyntorz na Groniczku, co by zapolić znicz na grobie Stanisława Hadyny i pomodlić się za niego.

O: Dobrze, żeś ło tym wspomnioł, bo tym roku skuli stulecia urodzin, do Wisły pojechały prawie wszystki starsze klasy z naszej szkoły. Ale wiysz co, Bartek, my niy pedzieli jeszcze ło najważniejszym – som my przecież członkami zespołu Frydkowianie, zespołu, kiery w naszej szkole śpiywo i tańcuje już 45 lot! Wiysz, że we „Frydkowianach” tańcowała moja mama?

B: Niy godej, widza, że to już tako wasza rodzinno tradycja. Ale mosz racja – śląski pieśniczki i tańce, które wykonują „Frydkowianie” to cheba nojlepszy sposób, żeby uczcić naszego patrona. Staromy się, co by dzieło tego wielkigo człowieka niy zmarnowało się, ale było cołki czos żywe, i kolejne pokolynia mogły je kultywować.

O: No to może na koniec coś zagromy i zaśpiywomy wszystkim. Bo śląski pieśni nojbliższe były sercu naszego patrona. Bier harmonia i grej!